ο Απρίλης σαν παγώνι πλουμιστός,
ολόχαρος φυσούσε νιότης πνοή στο κάθε τί΄
μέχρι κι ο Κρόνος ο βαρύς γέλαγε και πηδούσε.
Μα ούτε των πουλιών το λάλημα,ούτε τα λουλούδια
μπορούσαν να με κάνουν μ' ευωδιές και χρώματα
καλοκαιριάτικα παραμύθια να διηγηθώ,
ή να σκύψω και τα άνθη να μαζέψω.
Ούτε του κρίνου τη λευκότητα στάθηκα να θαυμάσω
ούτε το κόκκινο του ρόδου το βαθύ
γιατί όλα από σένα παίρνανε τη γλύκα και το κάλλος
μιάς και το καλούπι για όλα είσαι εσύ.
Κι έτσι για μένα ήτανε χειμώνας,
στην απουσία σου έπαιζα μ' αυτά σαν με τη δική σου τη σκιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου