στην ανθισμένη μυγδαλιά,το πρώτο καρδιοχτύπι.
Κυτούσα ολόγυρα,τις πρώτες παπαρούνες,
στις μαργαρίτες ξάπλωνα κι έφτιαχνα στεφάνια.
Και η ψυχούλα αγκάλιαζε,τον ουρανό,τη φύση...
Πώς με θωρούν κατάξεροι του έρωτα οι κήποι.
Κατακλυσμοί τα δάκρυα που βρήκανε αφορμή
αβύσσους να γεμίσουνε απ'άδειο καρδιοχτύπι.
Πίσω απ'τις γρύλλιες των κλειστών παλιών παραθυριών
που άλλοτε καθόμουνα κι αγνάντευα τα αιθέρια,
όνειρα έστελνα και σκέψεις,γράμμα στο Θεό...
Η νύχτα ήρθε,σκεπάζωντας το φώς τόσων κεριών*
κι ένας τοίχος μισητός,μου έκρυψε τ'αστέρια.
Πόνος μου κάθε λούλουδο όπου έχει μαραθεί
στον κήπο,που τον νέκρωσε των θάνατων η λύπη.
Κι εσύ ,Θεέ ,δεν βλέπεις που σου στέλνω απ'την Ψυχή,
πύρινα γράμματα εμπρός, στο θρόνο σου και σου ζητώ βοήθεια...
Λύσε απ'το μενταγιόν,τους κόμπους ,
που μου χάρισες,μια νύχτα στ'όνειρό μου.
Κάνε μια φορά στ'αλήθεια ,ανθός να ξαναρθεί,
σαν πρωτοβρόχι ,απ'τον δικό σου τόπο.
Σύ γνωρίζεις τι μου λείπει ... Στο ζητάω χρόνια τώρα...!!!
