Πληγωμένη μου καρδιά
τώρα γράφω
γιατί η φρόνησή *μού ξέφυγε
στο ρυάκι των αναφυλλητών μου.
Τίγρης η αδελφή μου,
η γλυκειά ελευθερία,
αποζητά να με σπαράξει !
Φοβάμαι του Δίκιου το ξέσπασμα.
Φοβάμαι το σπαθί που μανιάζω να σφίξω στο χέρι.
Φοβάμαι κι όταν μιλώ μα κι όταν σωπαίνω.
Μα πιό πολύ,φοβάμαι ν'άγαπήσω
καί βιγλίζω...
Μη κι ο λογισμός της προδοσίας έρθει κατά δώ.
Μα πιότερο φοβάμαι τον θυμό σου,
που έρχεται σαν λυσσασμένο σκυλί
από το μαύρο τρελλό σκοτάδι
του σκότωμένου σου μυαλού...
Το μίσος σου με θεριεύει*
όπως ενός αγγέλου η ρομφαία
που αποζητά να λαβώσει έναν δράκωντα !
Θα διαρρήξω της κουφής χαράς την πόρτα
μήπως και βρώ παρηγοριά ,
στων ανέμων τις απαγγελιές,
εκεί όπου σμίγει ο ουρανός κι η γή ...
Θα ονειρευτώ τη θάλασσα ...
Και τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου,
και θα κρυφτώ στην άκρη ενός γαλάζιου σύννεφου ...
Φοβάμαι και το μίσος σου Ήλιε μου,
μη τυχόν και μου κάψεις τα λευκά μου τριαντάφυλλα ...
Θέλω να ιδώ,τον πόθο των ρόδων,
να θαμπώνει τη σύναξη των φαντασμάτων μου.
Βαριά η θλίψη του ύπουλου ψεύδους...
Έχτισα έναν κόσμο με μαγικές λέξεις
στην αυτοχειρία του Ιδανικού !...
Έρημος επιδιώξεων
εξοστρακισμός λαχτάρας.
Ογκόλιθοι γύμνιας σκέπασαν τα Πιστεύω μου...
Χρόνια τώρα , ένα ιμάτιο ακαθόριστο ,θαμπό,
κολλάει στο δέρμα μου.
Κι όταν ο μανδύας έσπασε,
τότε ανακάλυψα
πως δεν ήταν
παρά μια χλαμύδα λάσπης ξερής ...!!!
Τώρα πιά, θα "κοιτάξω" τον ουρανό
μόνο από την τελευταία μου οριζόντια στάση ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου