δε θα ζήσουν πιο πολύ απ ' το δυνατό μου στίχο,
αλλά εσύ θα λάμπεις σε τούτα τα γραφτά
περσότερο κι από παλιά πέτρα ,σμιλεμένη απ ' το χρόνο.
'Οταν πόλεμος χαλαστής θα ρίχνει κάτω ανδριάντες
και της τεκτονικής το έργο σύρριζα θα γκρεμίζει
ούτε του Άρη το σπαθί ούτε κι η πυρκαγιά του
της θύμησης σου το ζωντανό μνημείο μπορεί να αφανίσει.
Θάνατος δε θα κόψει το δρόμο σου ούτε η εχθρότητα της λησμονιάς
το βήμα σου θα σταματήσει*
ο ύμνος για σένα πάντα θα βρίσκει χώρο
ακόμα και μές του μέλλοντος τα μάτια,
στην αιωνιότητα και ώς την τελική τη κρίση.
Έτσι , ώς να ' ρθει η μέρα εκείνη κι εσύ θ'αναστηθείς
θα ζείς σ'αυτούς εδώ τους στίχους και στων εραστών το βλέμμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου