Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
... Του Μυαλού Τα Ονειροχρώματα ...!!!
Ηλεκρισμένο μυαλό*
Με τα εκτυφλωτικά σου χρώματα
Με συναρπάζει κείνος ο Μυστικός σου Κώδικας
Ο Γεμάτος Άγνωστο με ακαθόριστες Ελπίδες
Από μια λάμψη του Ονείρου σου ,
" ὁρῶ "
Σε γήινους χρόνους
Μέσ' απ' τα δυό μου μάτια που λαμπιρίζουν
Σε αισθησιακά πετάγματα των βλεφαρίδων μου
Πόσο ξέρεις να κρατάς συνεχές και έντονο
Το ενδιαφέρον στους εναλλασόμενους
σχηματισμούς εκφράσεων των ματιών μου
Αναγεννώντας έτσι τον ποιητικό μου συναισθηματισμό
Την προμαντική μου Διαίσθηση και την Δημιουργία
" ΖΩ " κοντά σου Έντονες Συγκινησιακές καταστάσεις
Κλασσικισμού και Ρομαντισμού
Αλλά καί ἀποτρόπαιες πράξεις
Όλα μαζί
Αγκαλιασμένα Σύμβολα Εξάρσεων ..." Ηλεκρισμένα του Μυαλού Τα Ονειροχρώματα ...!!! "
... Η Ρίζα των μικρών Θαυμάτων ..!
Μενεξεδένιο σούρουπο,
αναγαλλιάζουν οι Ψυχές,
γιομίζει φώς η εσπέρα,
κι ώς το νερό της θάλασσας,
που φτάνει τον αγέρα.
Μύρτα, κρινάνθια, Χερουβίμ,
κι η φούσκα ώς τον Πλάστη !
Σμίξαν χαρούμενες πηγές,
Άγιες στιγμές , μοναδικές,
Της Πίστης Ηλιαχτίδες ...
Μές το παιγνίδι το γλυκό,
γίναν αχνό λιβανωτό,
μικρές φωνές και γέλια,
και συνεπήραν τις Καρδιές
Ψηλά ! 'Ως τα Ουράνια ...
... Η ΧΛΑΜύΔΑ ΤΗΣ ΞΕΡήΣ ΛάΣΠΗΣ ...
Πληγωμένη μου καρδιά
τώρα γράφω
γιατί η φρόνησή *μού ξέφυγε
στο ρυάκι των αναφυλλητών μου.
Τίγρης η αδελφή μου,
η γλυκειά ελευθερία,
αποζητά να με σπαράξει !
Φοβάμαι του Δίκιου το ξέσπασμα.
Φοβάμαι το σπαθί που μανιάζω να σφίξω στο χέρι.
Φοβάμαι κι όταν μιλώ μα κι όταν σωπαίνω.
Μα πιό πολύ,φοβάμαι ν'άγαπήσω
καί βιγλίζω...
Μη κι ο λογισμός της προδοσίας έρθει κατά δώ.
Μα πιότερο φοβάμαι τον θυμό σου,
που έρχεται σαν λυσσασμένο σκυλί
από το μαύρο τρελλό σκοτάδι
του σκότωμένου σου μυαλού...
Το μίσος σου με θεριεύει*
όπως ενός αγγέλου η ρομφαία
που αποζητά να λαβώσει έναν δράκωντα !
Θα διαρρήξω της κουφής χαράς την πόρτα
μήπως και βρώ παρηγοριά ,
στων ανέμων τις απαγγελιές,
εκεί όπου σμίγει ο ουρανός κι η γή ...
Θα ονειρευτώ τη θάλασσα ...
Και τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου,
και θα κρυφτώ στην άκρη ενός γαλάζιου σύννεφου ...
Φοβάμαι και το μίσος σου Ήλιε μου,
μη τυχόν και μου κάψεις τα λευκά μου τριαντάφυλλα ...
Θέλω να ιδώ,τον πόθο των ρόδων,
να θαμπώνει τη σύναξη των φαντασμάτων μου.
Βαριά η θλίψη του ύπουλου ψεύδους...
Έχτισα έναν κόσμο με μαγικές λέξεις
στην αυτοχειρία του Ιδανικού !...
Έρημος επιδιώξεων
εξοστρακισμός λαχτάρας.
Ογκόλιθοι γύμνιας σκέπασαν τα Πιστεύω μου...
Χρόνια τώρα , ένα ιμάτιο ακαθόριστο ,θαμπό,
κολλάει στο δέρμα μου.
Κι όταν ο μανδύας έσπασε,
τότε ανακάλυψα
πως δεν ήταν
παρά μια χλαμύδα λάσπης ξερής ...!!!
Τώρα πιά, θα "κοιτάξω" τον ουρανό
μόνο από την τελευταία μου οριζόντια στάση ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)